Een nieuwe vorm van voortstuwing die geen brandstof verbruikt en je in een mum van tijd naar Mars brengt: het lijkt geen sciencefiction meer.
Er is nieuw bewijs dat deze 'onmogelijke drive' werkt. Dit is te lezen in het Journal of Propulsion and Power. Het is de eerste keer dat bewijs voor het functioneren van de EM-drive in een gezaghebbend, peer-reviewed tijdschrift is verschenen.
Op papier De EM-drive is al jaren een ijzersterk plan op papier. De EM-aandrijving zet elektrische energie om in een drijvende kracht door microgolven heen en weer te laten stuiteren in een afgesloten ruimte. De rit is om verschillende redenen erg aanlokkelijk. Op deze manier kan het zonder brandstof en worden de kosten van ruimtereizen aanzienlijk verlaagd. Bovendien zijn met deze aandrijving in theorie behoorlijke snelheden te behalen, zodat een reis naar bijvoorbeeld bijvoorbeeld Mars maar iets meer dan twee maanden zou duren (ter vergelijking: nu moet je nog rekenen op een reistijd van ongeveer 250 dagen).
In de praktijk Hoe dan ook, dat staat allemaal op papier. Hoe zit het in de praktijk? Veel onderzoekers konden zich niet voorstellen dat de EM-drive werkt omdat deze de derde wet van Newton (die draait om actie en reactie) lijkt te schenden. Volgens deze wet kan een object alleen stuwkracht produceren als het object een massa duwt. Maar de EM-schijf niet. Toch hebben enkele experimenten in het verleden aangetoond dat de EM-drive werkt.
De EM-schijf in het lab. Afbeelding: Harold White, Paul March, James Lawrence, Jerry Vera, Andre Sylvester, David Brady en Paul Bailey. "Meting van impulsieve stuwkracht van een gesloten radiofrequentieholte in vacuüm", https://dx.doi.org/10.2514/1.B36120.
Vergelijk Laten we dat eens vergelijken met andere manieren van voortstuwing die ook geen brandstof nodig hebben. Je moet bijvoorbeeld denken aan een zonnezeil dat voortgestuwd wordt door de stralingsdruk van fotonen van de zon. Of een lichtzeil dat op dezelfde manier werkt, maar wordt aangedreven door lichtdeeltjes uit laserstralen. De stuwkracht van deze vormen van voortstuwing is aanzienlijk lager (tussen 0,0033 en 0,0067 millinewton per kilowatt). De stuwkracht van de EM-aandrijving is lager dan die van de Hall-thrusters: 60 milliNewton per kilowatt. De Hall-thruster gebruikt echter brandstof. Daarnaast moeten we er ook rekening mee houden dat de onderzoekers alleen wilden controleren of de EM-drive werkte en er niet op uit waren om deze te optimaliseren. Dus misschien kan de stuwkracht een beetje worden verhoogd.
Meer onderzoek is nodig, benadrukken de onderzoekers. Niet alleen om uit te zoeken hoe de EM-schijf werkt en of hij echt in strijd is met de derde wet van Newton. Maar ook om te kijken of de EM-drive de beloften in de ruimte kan waarmaken. Meer onderzoek lijkt ook nodig om de nog sceptische wetenschappelijke wereld te overtuigen van het functioneren van de EM-drive.